[:en]Man strives for immortality, if not in politics, arts or science, then in the continuation of the own line and the hope they do not just disappear. The human mind allows in but few cases that the individual realizes that compost is the highest attainable state after death.
Yet a nobler purpose than compost is barely conceivable, feeding the earth and the life forms that all play a seemingly insignificant role in our world, would be something to restore the balance of our presence. This cycle underlines our “being”.
“Saikuru” is about the transitory nature of all that man is and creates, but also the comfort that the full significance of this realization entails. We live to live and the influence of our creations and existence, means so much as who and what we are, no more, no less.
[:nl]
| De mens streeft naar onsterfelijkheid, zo niet in de politiek, kunsten of wetenschap, dan wel met het voortzetten van de eigen lijn en de hoop dat men niet zomaar verdwijnt. De menselijke geest laat maar in weinig gevallen toe dat het individu beseft dat compost het hoogst bereikbare is na de dood.
Toch is een nobeler doel dan compost zijn amper denkbaar, het voeden van de aarde en de levensvormen die allemaal een zo ogenschijnlijk onbelangrijke rol spelen in onze wereld zou iets van de balans moeten herstellen van onze aanwezigheid. Deze cyclus onderstreept ons “zijn”. “Saikuru” gaat over de vergankelijke aard van alles wat de mens creëert en is, maar ook over de troost die de volle betekenis van dit besef met zich meebrengt. We leven voort door te leven en de invloed van onze creaties en bestaan, betekend zoveel als wie en wat wij zijn, niet meer, niet minder. |
[:]
NL 
EN